فاطمه ای طلیعه ی عشق ! ای بهانه ی هستی ! ای عصاره ی وجود رسول ! پیش از تو خدای عالم ، بهانه ای برای آفریدن نداشت . عشق بی معنا مانده بود . فخر ، فروتنی ، بزرگی ، آبرو ، زیبایی و کمال همه واژه هایی تهی ، بی فروغ و بی نشان بودند .
تو اما با طلوع خود بر گستره ی زمان ، عشق را معنا کردی ، فخر را مایه ی مباهات شدی ، فروتنی در مکتب تو درس افتادگی آموخت ، بزرگی اوج از بلندای تو یافت ، آبرو نیز حتی از تو آبرو گرفت . زیبایی را تو زینت بخشیدی ، و سرانجام کمال نیز به واسطه ی تو تکامل یافت . گاه شکفتن تو ، فرشتگان هل هله کنان شعر سرور می سرودند . عالم غرق در اشتیاق بود ، محمد (ص) در پوست خود نمی گنجید . مانده ام از تو چه بگویم ؟ چگونه بگویم ؟ که قلم درمانده از توصیف توست . تویی که تجلی خدایی و خدای تجلی هستی . تویی که تمام حسن هستی و حسن تمامی . تو دخت یکتای رسولی ، تویی که کوثر حقیقتی و حقیقت کوثر . تاریخ هرگز از یاد نخواهد برد آن بامداد رویایی و آن پگاه شگرف که تو به وجود آمدی . و اینک تو آن ماه تمام هستی که روزی از مشرق زمین وحی درخشیدن گرفتی و امروز عالمیان همچنان سرگشته و سرمست از حضور شکوهمند تو هستند .
مراسم سالروز رحلت رسول اکرم (ص) و شهادت امام حسن مجتبی (ع) در مسجد جامع تویسرکان
خلاصه خطبه های نماز جمعه تویسرکان توسط حجت الاسلام موحدی 98/08/03
، ,تو ,ی ,هستی ,ای ,بی ,از تو ,تویی که ,، بزرگی ,بگویم ؟ ,، فروتنی
درباره این سایت